Po urodzeniu synka wszystko robiłam w pośpiechu.
Śniadanie jadłam na stojąco, kąpiel trwała dwie minuty, a kawę…? Kawę parzyłam i zapominałam, że ją mam. Bo nawet gdy on spał, ja nie odpoczywałam. Nasłuchiwałam. Zaglądałam do łóżeczka co pięć minut.
To miał być tylko szybki prysznic. 5 minut. Ale 5 minut potrafi ciągnąć się jak wieczność, kiedy twoje dziecko leży kilka metrów dalej, a ty nie jesteś obok.
Za każdym razem odkręcałam wodę, a po chwili wyłączałam ją, bo „coś mi się wydawało”.
Po porodzie każdy mówił: „Zadbaj też o siebie”.
Ale jak mam dbać o siebie, kiedy nawet 10 minut snu wywołuje we mnie wyrzuty sumienia
Były takie noce, że patrzyłam w sufit, chociaż byłam wykończona.
Powieki miałam ciężkie, ciało błagało o sen — ale umysł nie pozwalał się wyłączyć. Każda minuta ciszy stawała się nie do zniesienia. A co, jeśli coś się stanie? A jeśli przestanie oddychać, a ja tego nie zauważę?
Nie pamiętam dokładnie, kiedy zaczęłam czuwać bardziej niż spać.
Może to był pierwszy wieczór po powrocie ze szpitala, może trzecia noc bez snu. Ale jedno wiem na pewno: każda minuta ciszy niosła ze sobą lęk. Czy oddycha? Czy wszystko jest w porządku? Czy powinnam już wstać i sprawdzić?
Pierwsze tygodnie po porodzie były czymś, do czego nie przygotowała mnie żadna książka.
Zmęczenie nie bolało najbardziej — najbardziej bolał strach. Bałam się zasnąć, bałam się ciszy, bałam się, że coś przeoczę. Że nie usłyszę, gdy jej oddech się zmieni. Budziłam się co chwilę, nawet jeśli ona spała spokojnie.
Macierzyństwo to piękna, ale też wyjątkowo wymagająca przygoda. Zwłaszcza pierwsze miesiące życia dziecka potrafią być niezwykle stresujące – każda mama zna ten lęk, który pojawia się, gdy maluszek śpi zbyt spokojnie. Czy wszystko w porządku? Czy oddycha? Czy na pewno jest bezpieczny?
