Po urodzeniu synka wszystko robiłam w pośpiechu.

Śniadanie jadłam na stojąco, kąpiel trwała dwie minuty, a kawę…? Kawę parzyłam i zapominałam, że ją mam. Bo nawet gdy on spał, ja nie odpoczywałam. Nasłuchiwałam. Zaglądałam do łóżeczka co pięć minut.

Pierwsze tygodnie po porodzie były czymś, do czego nie przygotowała mnie żadna książka.

Zmęczenie nie bolało najbardziej — najbardziej bolał strach. Bałam się zasnąć, bałam się ciszy, bałam się, że coś przeoczę. Że nie usłyszę, gdy jej oddech się zmieni. Budziłam się co chwilę, nawet jeśli ona spała spokojnie.